się wydaje, ty, drogi nam profesorze, pomocnym być możesz.<br>A profesor jakby wstręt okazuje. Jest cisza, która wszystkich żenować poczyna. Orłowicz-Orłowski profesor w sobie się coraz kurczy i chowa; Ogurek-Podgurek pilnie się swym spodniom przypatruje; a Zabicz-Woynielski myśli skupić nie może, jeszcze złych wypieków na twarzy dostaje. Aż tu nagle Zabielski (-Woynicz) wstaje i tak:<br>- Tej wyspy, profesorze, ja myślę, wcale nie ma!<br>Na to Orlicz-Orłowski przestaje się garbić a kurczyć i pierś jego prawie bohaterska jest. I wstaje. I mówi:<br>- To nieprawda jest i wy mnie krzywdę wielką czynicie!<br>A Zabielski jakby przez okno na dachy okolicznych