smutnym uśmiechem, wyciągnie<br>ręce przed siebie On mógłby nas nieść na dłoni... jak<br>okręt na dziobie niosący posągi...<br>SZARA SPIKERKA westchnie i wróci do swoich trupów.<br>Po chwili Chodź no tu. (BIAŁA SPIKERKA podchodzi)<br>Popatrz! Kasztelan, nie chłop!<br>BIAŁA SPIKERKA przerażona Ale oczy!<br>SZARA SPIKERKA One tu były przed nami.<br>BIAŁA SPIKERKA Kto?<br>SZARA SPIKERKA Kruki.<br>Cisza. Wstaje muzyka rzęsista i czuła, przetykana motywami kolęd i śpiewek dziecinnych.<br>BIAŁA SPIKERKA półgłosem Idzie.<br>Zajmują szybko swe miejsce. Dzień się zarumienia.<br>MATKA nadchodzi wolno, onirycznie biała. Na widok<br>SPIKEREK przystaje zażenowana, rozbiera się z białości<br>i obfitości, które rzuca na trupy. Poślini palce