niezwykle trudnym wskutek efemeryczności, niespójności, dużego zróżnicowania i dyspersji ruchu. Biorąc za punkt wyjścia kryterium organizacyjne cały ten okres podzielić można na dwa podokresy, przedzielone krótką fazą przejściową. W pierwszym okresie zakończonym w roku 1877 kongresami w Verviers i Gandawie czynnikiem spajającym były struktury organizacyjne antyautorytarnej Międzynarodówki zdominowanej przez zwolenników Bakunina. Niekwestionowany autorytet posiadała wówczas Federacja Jurajska, stanowiąca centrum ruchu. Preferowano taktykę inspirowania ludowych powstań (Włochy, Hiszpania), zaś w teorii panował niepodzielnie kolektywizm. Kolejne cztery lata do kongresu londyńskiego w 1881 r. były okresem przejściowym, w którym przy braku formalnych więzi organizacyjnych utrzymywały się jeszcze związki nieformalne, zaś ton nadawali w