zarówno z wycięć niewygodnych epizodów, jak i z przeinaczeń tekstu napisów. Zdecydowałem się wejść do kina w nadziei, że sensacyjny obraz odwróci me myśli od ponurej rzeczywistości. Stanąłem więc w kolejce za jakimś mężczyzną, który po chwili się odwrócił. Dobrze znałem tę twarz: to był mój pierwszy oficer śledczy, kapitan Baniak, obecnie po cywilnemu. Nie mogłem opanować odruchu przerażenia: cofnąłem się, skłonny do ucieczki.<br>- Niech pan się nie boi, panie Piszczyk - powiedział z uśmiechem kapitan.<br>- Ja się nie mam czego bać - odpowiedziałem udając obojętność. Choć od kapitana oberwałem dwa razy po pysku, nie żywiłem doń żalu. Ale dlaczego spotkałem go właśnie