powstrzymać się od refleksji, iż perfekcjonizm bywa niekiedy tak samo zgubny jak brak należytej samokontroli. Drugim hamulcem przedsięwzięć naukowych stała się z biegiem lat coraz bardziej absorbująca działalność charytatywna. W rezultacie w dorobku Kotarskiej można jeszcze wymienić omówienie cennego, a w Polsce mało znanego periodyku bibliologicznego, wydawanego we Florencji: &lt;hi rend="italic"&gt;La Bibliofilia 1899-1967&lt;/hi&gt; (&lt;hi rend="italic"&gt;Rocznik Biblioteki Narodowej&lt;/hi&gt; 1968 T. 4) oraz kilka haseł do EWOK-u. Dzieliła się także swą wiedzą z zakresu konserwacji na łamach &lt;hi rend="italic"&gt;Przeglądu Bibliotecznego&lt;/hi&gt; oraz &lt;hi rend="italic"&gt;Poradnika Bibliotekarza&lt;/hi&gt;.<br>Spoglądając na ten stosunkowo niewielki plon przekazany drukiem, niepodobna oprzeć się żalowi - niewątpliwie Anna Kotarska mogła rozwinąć się jako dobry historyk