wystrojonego tłumu chłopskiego, bab pyszniących się w zdartych z kanap aksamitach, byli karmazyni i posesjonaci odbijali <orig>nieochędóstwem</> odzieży, szorstkością nieogolonych policzków i przygnębioną postawą. Nie chroniło ich to od <orig>rewizyj</>, aresztów, odbierania wziętych w lecie odszkodowań, i innych szykan rządowych. Nawet maleńki Mareczek Iliński był kilkakrotnie solą w oku "władzy". Biedactwo pomimo przebrania, grubych, szarych chustek, ze swą przeźroczystą, delikatną cerą i wielkimi sarnimi oczami wyglądał zawsze na "pańskie dziecko". "<q>Ce Hylińskie...</>" - stwierdzali z niechęcią spotykający go na spacerze dygnitarze. "<q>A neprawda, ce moje</>" - odpowiadała przerażona niańka, szybko zawracając do domu. Gdy do tych uwag przyłączyły się pogróżki, przestała wychodzić zupełnie