nie opalanego domu, przez okna wpadają ciepłe powiewy. Zegar kościelny wybija dwukrotnie tę samą godzinę, by tam, w polach, mogli dokładnie ją usłyszeć. Pod wieczór niebo zaciąga się chmurami i przychodzą długie, popielate godziny. Tu wszystko jest bielsze niż u nas i nigdy nie przychodzi mi na myśl słowo "szary". Błądzę po domu i słucham <name type="person">Balzaca</>. Mówi do mnie obrazami. Gdy o popielatej godzinie oprę się o starą komodę i patrzę na pokój ze schowaną w murze toaletą, z krucyfiksem ponad klęcznikiem, widzę inny dom - ten nad Loire - <gap>. Słucham krótkiego opowiadania doktora <name type="person">Bianchon</> o <name type="person">Comtesse de Merret</>. Słucham? Nie. Raczej widzę