się uda.<br>Dziedziniec był wprawdzie bardzo pilnie strzeżony, ale i tak<br>przecież nie mieliśmy nic do stracenia. A nuż komuś szczęście<br>dopisze?<br> Po kilku nocach mozolnego wysiłku kraty w końcu ustąpiły, już<br>było wiadomo, że przez rozchylone pręty będzie można<br>się przecisnąć. Więźniowie wcześniej ustalili kolejność<br>uciekających. Pierwszy miał iść Bugajski (oficer, wyszkolony,<br>najbardziej może zdolny do walki), po nim ja (miałem ukryte przy<br>sobie testamenty i listy do rodzin), nie wszyscy z tej celi bowiem<br>mieli zamiar uciekać; nie byli zdolni fizycznie albo obawiali się<br>zemsty hitlerowców na ich rodzinach.<br> Pamiętam dokładnie, że był to dzień drugiego lipca 1940<br>roku