to przecież profesor Palle Larsen Dantzig! - zawołała dziewczyna z pierwszego rzędu, która przypadkowo spojrzała w kierunku drzwi. Przybysz nie wiedział, czy jej okrzyk wyrażał podziw czy przestrach. Czyżby wołająca nie wierzyła w pojawienie się dr. Dantziga? Czy też, zachwycona, okrzykiem przybliżała oczekiwaną chwilę rozpoczęcia odczytu? <br>Wtedy profesor wszedł na salę. Był młodym człowiekiem. Być może, przychodząc tak wcześnie, młody dr Palle pragnął okazać pogardę dla wymogów ťkwadransa akademickiegoŤ, tej surowej dyscypliny uniwersyteckiej, w której złote medale zdobywali zbliżający się ostrożnie do emerytury profesorowie bez godnych wzmianki osiągnięć naukowych?<br>Również ubiór Dantziga różnił się od uspokajającej czerni ciała profesorskiego. Miał na sobie