Niepokój mój wciąż narastał, a gdy wyszedłem na ulicę, wszystkie złe przeczucia wybuchnęły we mnie z potrójną siłą. Na dodatek pogarszała moje samopoczucie i działała drażniąco na nerwy wyjątkowo ohydna pogoda".<br>Pogoda rzeczywiście była bardzo zła. Wiatr rwał .<br>&lt;page nr=65&gt;<br>Podmuchy wiatru niosły ze sobą niezdrowy zapach gnijących liści i jesiennego próchna. Chirurg zwymyślał pogodę, stał nieruchomo przez parę minut, poczekał, aż oczy przyzwyczają się do ciemności. potem szybkim krokiem poszedł w dół ulicy. Minął dom Widmara, podchodził już do sąsiedniej kamienicy, wtem z rozwalonej bramy dobiegł go cichy śmiech. Chirurg zatrzymał się. Odgadł w mroku zarys kolana rynny deszczowej, zza której wyłonił