i wraca o tej porze! <br><br>Adela nie odpowiedziała. Siadła w milczeniu na ławce <br>i łykała pozostawione dla niej zimne kluski. Coś ją <br>jednak tak dławiło w gardle, że zdołała zjeść <br>zaledwie kilka. Nie patrząc na dzieci, które ją obstąpiły, <br>weszła na łóżko i wtuliła się w kąt <br>jak ranne zwierzątko. <br><br>- Chora jesteś? Boli cię co? - zatrwożyła <br>się matka, którą tak niezwykłe zachowanie się <br>Adeli zaniepokoiło. <br><br>A nie otrzymawszy odpowiedzi, westchnęła: <br><br>- Nieszczęście moje z takim mrukiem! - I okryła <br>ją starannie pierzyną. <br><br>Adeli sprawiło to ulgę. Nie, żeby jej było zimno, <br>ale to, że matka ją okrywa. Usnęła natychmiast. <br><br><br>A następnego dnia wstała