też Kościołem otwartym, której diagnozę jakoś podzielałem, ale nie mogłem zgodzić się na jej plany. Polegało to na stwierdzeniu, że owszem jesteśmy mniejszością katolicką, ale to nie psuje nam dobrego samopoczucia - taki katolicyzm elitarny, wyrafinowany itp. To wszystko było sprzeczne z moim głębokim pragnieniem wiary, które chciało, aby ludzie poznali Chrystusa i przyjęli Go jako swój największy skarb. Dosyć miałem tych wszystkich koncepcji "śmierci Boga", takiej postawy, że wymawianie imienia Jezus jest niepotrzebne, bo wystarczy powoływanie się na etosy. Miałem głębokie przeczucie, że to się nie może utrzymać, a jeśli - to jedynie w głowach kilku intelektualistów, ale ci, którzy mają kontakt