dziejowe. Przecież - jak deklarował Błok w artykule Inteligencja i rewolucja - &lt;q&gt;"jest sprawą artysty, jest jego obowiązkiem widzieć to, co zamyślono, słyszeć tę muzykę, którą huczy rozdarte przez wiatr powietrze"&lt;/&gt;. <br>Wicher w końcu na dobre rozhula się w jego z pewnością najdoskonalszym, choć tak tajemniczo wieloznacznym poemacie Dwunastu (czy stawiając Jezusa Chrystusa na czele dwunastu czerwonogwardzistów, znał Błok opublikowaną w roku 1912 Apollinaire'owską Strefę, w której XX wiek pod postacią Jezusa-lotnika wzlatuje w przestworza na aeroplanie w asyście ptaków rzeczywistych i mitycznych?).<br>Metafora wiatru była jedną z głównych metafor romantyzmu. <br><br>&lt;gap&gt;<br><br>Błokowski Gamajun również nie mówi o wietrze wprost. Wiatru u Błoka