która odwróciła oczy. Róża zaś zawołała: <br>- Otóż go macie! Wyświadczył łaskę, a potem przeprasza! On taki jest. Czy ja nie wiem, że to święte serce? Nikt może tak go nie ceni jak ja. Tylko cóż? Nieszczęście... <br>Zamyśliła się, ale zaraz odpędziła złe myśli. <br>- No, nie ma co. Teraz za późno. Chwała Bogu, znalazł on sobie tę Kwiatkowską. <br>Adam chrząknął. Władysiowie poruszyli się niespokojnie. <br>- Nie chrząkaj, Adam - przygwoździła go. - Ja przecież bez złego zamiaru. Tobie dobrze, mnie dobrze, szkoda, że wcześniej nie domyślili się. Ale mieux vaut tard que jamais Dzisiaj rozgniewałam się na Adama i ten malec Marci nieokrzesany... Zanadto uniosłam się