w polskim romantyzmie warianty mesjanizmu; racjonalistyczny mesjanizm Wrońskiego (s. 138-139) i irracjonalistyczny mesjanizm Mickiewicza (s. 108-110 i 113-127);<br><br>2. Po drugie, zarzut pominięcia Absolutu i metafizycznych perspektyw jest również nieprawdziwy. Omówiłem koncepcje Absolutu Wrońskiego (134-135), Kamieńskiego (209-210), Dembowskiego (194-196) i pojęcie Boga-Syntezy u Cieszkowskiego (181-182); omówione także zostały analogiczne koncepcje Schopenhauera (63, 66-67), Hartmanna (68-70), Hegla (44 i nast.) i Mainlandera (75-77). Zarzut pominięć jest więc naiwnym kłamstwem obliczonym na tych czytelników, którzy ufając recenzentowi nie zajrzą do "Myśli romantycznej".<br><br>3. P. Stala kwestionuje europejskie znaczenie polskiego romantyzmu, pisząc, że