zasiadało zwykle około dwudziestu osób. Pole rozbrzmiewało żartami, śmiechem, czasem piosenką. Chłopcy, pielący międzyrzędzia za pomocą mechanicznych opiełaczy, zwanych krótko planetkami (od amerykańskiej firmy "Planet"), przekomarzali się z dziewczynami. Żarty były dowcipne, często zjadliwe i raz po raz wybuchał śmiech. Mama, a potem podlotek, zachodziły często, by skontrolować postęp roboty. Czasem trzeba było stać dłużej. Opowiadało się wtedy coś ciekawego z przeczytanych książek czy aktualnych wydarzeń i słychać było tylko zgrzyt noży planetek i uderzenia motyk. Zasłuchani, poruszali się automatycznie, a kiedy opowieść dobiegała końca, ktoś zawsze mówił:<br>- Jeszcze, jeszcze coś...<br>Zaraz po pieleniu przychodziły sianokosy. Najpierw wyjeżdżały na łąki trzy