się i tymi ot, zgrabiałymi paluchami dobrze uczniowi pizzicata pokazać. A gimnazistów na stancji kto trzymał? Kto suknie sto razy przerabiał, kto?! <br>Podchodziła do Adama, rozjuszona. Pobladł jeszcze głębiej, machną ręką. <br>- At! Słyszałem tysiąc razy... No, dobrze; pracowałaś i chwała tobie za to. Ja także do góry brzuchem nie leżałem... Czegoż tu tak burzyć się? Zdrowie było - praca była. I Bogu dziękować. <br>Nic nie mogło Róży zażegnać. Chwyciła się za serce, za gardło... Nie od razu zdołała wyrazić oburzenie. <br>- Bogu?! - krzyknęła. - Ty znów ze swoim Bogiem? "Bogu dziękować", "Bóg wie, co robi". Ot, ukochane wykręty, żeby samemu nie starać się nic