wrażliwych na wszelką krytykę ustroju Rzeczypospolitej.<br>Pod tym względem piśmiennictwo staropolskie wykazuje zadziwiającą wprost prawidłowość: nie tylko w XVII wieku, ale i przedtem,&lt;page nr= 13&gt; i potem lwia część ulotnej literatury politycznej pozostaje w rękopisie. Aby się o tym przekonać, wystarczy zajrzeć do dwóch bloków prozy i poezji politycznej wydanych przez Jana Czubka, jak również do zbiorów poezji z czasów konfederacji barskiej. Licznych kopistów zatrudniał zarówno Jean Monluc, agitujący za obiorem Henryka Walezego, jak książę Adam Kazimierz Czartoryski, który w dobie bezkrólewia po śmierci Augusta III Sasa miał na usługach blisko pół setki najemnych skrybów. Niemal do połowy XVIII wieku znaczna część polemik