mechanizmy wyboru do parlamentu, manewrowania głosami tłumu i późniejszego uzależnienia deputowanego od jego możnych protektorów. Darlington - gdyby oceniać jego uczynki wedle motywów nim kierujących - bliższy był już postaciom z powieści Stendhala i Balzaka niż bohaterom poezji romantycznej. Ucieleśniał sztampowy czarny charakter, pozbawiony cienia ludzkich uczuć czy wyrzutów sumienia, uosobienie zła. Darlington był jednak na tyle przekonujący (może dzięki znakomitej kreacji aktorskiej Fryderyka Lemaître), że wzbudzał podziw recenzentów: &lt;gap&gt;.<br>Tego typu kreacje znakomicie realizowały postulaty publiczności i krytyków, domagających się od dramaturgów, by po roku 1830, gdy cenzura osłabła, wprowadzać do teatru tematykę współczesną. Bohaterowie wielu dramatów Aleksandra Dumasa spełniali pod tym względem