i delikatna kolombina w atłasowych pantofelkach. Obok niej pajac wspięty na palce...<br>Z zamyślenia wyrywa mnie skrzyp drzwi - chłopiec z pokładu.<br>Przetrząsnął cały statek i drogą eliminacji doszedł do wniosku, że muszę być tutaj. Zdejmuje niedźwiedzia z moich kolan, kładzie go na podłodze, a potem bierze mnie na ręce.<br>Sierpień<br>Deszcz pada, niebo zwisa ciężko, szczelnie owinięte chmurami, na pokładzie poza mną nie ma nikogo. Drewniane leżaki mokną, koce poskładane w kostkę leżą w stosie pod osłoną górnego pokładu. Przyciągam w ich pobliże leżak, rozkładam kilka koców i zawijam się nimi po szyję. Leżę patrząc na białoszare pasmo pian, które pozostawia