jest uzasadniona konwencją dramatu antycznego i humanistycznego, gdzie była używana do opowiedzenia wydarzeń na scenie nieprzedstawialnych, jak bitwa lub wielkie zgromadzenie (por. relację Posła w Odprawie Kochanowskiego o przebiegu obrad trojańskiego sejmu). Tu stanowi swoisty unik, którego przyczyn doszukiwać się można w próbie pogodzenia konwencji tragediopisarskich antyku z duchem Biblii. Dlatego Józef nie mógł być bohaterem głównym, a zarazem "problemowym". Dlatego, przy zachowaniu innych elementów budowy tragedii, nie ma tu właściwie katastrophé. Castus Ioseph kończy się wspaniałym epeisodion i Chórem Panien śpiewających o "potwarzy sprosnej, potwarzy szkodnej", i kwestią Pani Starej:<br><br>&lt;q&gt;Lepiej śmierć podjąć z dobrym, z ochotą,<br>Niż w rozkoszach