się zdało, gdy siedziałem przy oknie - a wymienialiśmy się miejscami co parę godzin - wypatrywanie ciągnących przez kamienistą rudą pustynię karawan wielbłądów albo na skrawkach zieleni stad, nielicznych zresztą, owiec i strzegącego ich pasterza z długą laską, przypominającego jako żywo pastuszków z betlejemskiej szopki, a gdy niósł na ramionach jagnię - samego Dobrego Pasterza,<br>i rozmawialiśmy przez chwilę o tym, czy będziemy mogli zostać marynarzami, czy to wieczne kołysanie, ten uciekający spod stóp pokład nie sprawi, że nieustannie, raz po raz, będziemy musieli przechylać się przez burtę, bo ja - mówiłem - nie wytrzymywałem jako dziecko nawet dłuższej podróży samochodem,<br>- Nic się nie bój - uspokajał mnie