już żebractwa, które natarczywie wypełniało ulice"&lt;/&gt;. &lt;q anachr="1882"&gt;"Zdrowym i czerstwym&lt;/&gt; - pisano &lt;q anachr="1882"&gt;- wskazano liczne miejsca zarobku przy fabrykach i budowach, zamiejscowych wywieziono, kaleki i nędzarzy bądź skierowano do szpitali, bądź też oddano pod opiekę Towarzystwa Dobroczynności"&lt;/&gt;.<br>Entuzjazm popularnej popołudniówki okazał się przedwczesny, o czym rychło się przekonano, gdyż ani szpitale, ani Towarzystwo Dobroczynności - choć działało ono wówczas dość sprężyście - nie mogły się zająć wszystkimi kalekami i osobami niezdolnymi do pracy, a żyjącymi w skrajnej nędzy. Jeden z najlepiej wówczas wykształconych ekonomistów, Fryderyk hr. Skarbek, specjalizujący się w kwestii więzień - zajął się również problemem żebractwa. Zwiedził Zachodnią Europę i przestudiował, jak tamtejsze społeczności radzą