i ucieszyłam się, bo lubię robić niespodzianki.<br>- Rany boskie! - powiedział z radosnym wzruszeniem. - To ty? To naprawdę ty?<br>- Aha. I znów przyszła chwila, kiedy muszę się z tobą natychmiast zobaczyć. Pewnie znów mi uratujesz życie.<br>- Z przyjemnością. Gdzie jesteś?<br>- W knajpie koło placu Republiki. Mogę czekać pod pomnikiem od tyłu.<br>- Dobrze, będę za kwadrans.<br>Walizka w ręku zdecydowanie mi przeszkadzała. Powinnam była zostawić ją w przechowalni. Nie wiedziałam, co z nią teraz zrobić, żeby się nie rzucała w oczy. Do zwracania uwagi w zupełności wystarczała trupia zieleń mojej twarzy, rażąca w opalonym tłumie. Gapiąc się na średnio atrakcyjny tył pomnika czułam, jak