swą klatkę piersiową. <br>Marina obracała na palcach srebrne obrączki. <br>- Nie sądzę, żeby to miał być koniec - szepnęła. <br>- Mhm? <br>- Ravenskull... Chyba wiem dlaczego. <br>- No? <br>- Przesłał ci Modlitwę, &lt;orig&gt;efes&lt;/&gt;... Zatem posiadał je już od pewnego czasu. Dlaczego zakładamy, że sam z nich nie skorzystał? <br>- Bronstein? Mógł. Ale nic na to nie wskazuje. <br>- Doprawdy? Zastanów się. On nie był rzeźbiony. Skąd wiesz, jak wysokiego miał &lt;orig&gt;jugrina&lt;/&gt;? <br>- Nie skończyłby wówczas na żyrandolu. <br>- Doprawdy? - powtórzyła. - Zastanów się. <br>- Chcesz powiedzieć... - zmarszczył brwi - że to jest wybrana przez niego przyszłość? <br>- Aha. Zobacz, jak przydały ci się te dwa &lt;orig&gt;efesy&lt;/&gt;, zobacz, jakie szczęście dotąd mieliśmy. Idziemy ścieżką niskiego prawdopodobieństwa