w ośrodkach kultu, do których wędrowano, ich wytwarzaniem zajmowali się rzemieślnicy. Powtarzali, wręcz kopiowali czczone w danym miejscu "prawdziwe wizerunki", nawet wtedy, gdy nie bardzo sobie dawali radę z podpisami. Stąd przekręcenia liter, opustki, daty kopiowane zazwyczaj niezgodnie z rzeczywistym czasem powstania. Starali się jak najlepiej zaspokoić gusty wiejskich nabywców. <q>"Drzeworytnicy ludowi wyżywali się w bogactwie ozdobnych cięć, takich jak: linie łamane, wężyki, linie kropkowane; kontury często składały się z drobnych ząbków, a szaty ozdabiano motywami kwiatów, gałązek oraz charakterystycznych dla drzeworytów Polski Południowej zakręconych listków, podobnych do barokowych motywów małżowin"</> (Jacher-Tyszkowa, 1970, s. 10). Czasem drzeworyt oklejano z boku