widzenia sztuki teatru okazało się to posunięciem nader korzystnym: uniknął długich monologów, nużących publiczność, słabo słyszalnych w ówczesnych ogromnych a źle nagłośnionych salach teatralnych. W jego sztukach dialogi zawsze toczą się wartko, przykuwają uwagę ciętymi replikami, słowo nie opóźnia biegu akcji. Jest jej - inaczej niż u wielkich romantyków - całkowicie podporządkowane.<br>Dumas wykorzystał oczywiście także szanse, jakie romantyczne postulaty otwierały przed dramaturgiem w zakresie kompozycji i scenografii dzieła teatralnego. Ważny wydaje się jednak fakt, że nie zdradzał ambicji ani programotwórczych, ani nie zamierzał przewodzić żadnej literackiej szkole; deklarując się jako bliski romantykom, zmierzał własną drogą.<br>Chciał bawić i zainteresować; czyli, przyznając się