wiele z Rosjanina: szczerość i rozlewność duszy. Teraz Dziadzia żył w dogasających promieniach swej sławy i popularności sprzed kilku lat. Jeszcze czasem przetłumaczył jakąś nowelę z rosyjskiego, czasem napisał jakiś artykuł o morzu, ale poza tym twórczość jego zanikła zupełnie; pozostał tylko miłym i mądrym człowiekiem. Nikt nie wiedział, skąd Dziadzia czerpie na swe utrzymanie. W ogóle był tajemniczy i kochał się w humbugu. Odgrażał się przy kieliszku, że jeszcze napisze powieść, że jeszcze zabłyśnie, ale - mimo że kochano go bardzo - nie wierzono mu. Jednak ostatnio Krabczyński zrobił to, czego nie spodziewano się zupełnie, a o czym on marzył od lat