oknem spadał łagodnie ku ziemi daszek kryty papą, pod którym chował Dziadzia stare i nie okorowane bierwiona. Nikt nie znał ich przeznaczenia. Kiedy Babka zimą próbowała się do nich dostać, Dziadzia fukał z gniewem przez wąsy i odbierał siekierę. Czekały więc tak już długie lata swojej godziny: czarnej albo jasnej. Dziadzia tylko wiedział. Na owym daszku harcowały teraz wróble. Papa była rozmiękła od upału, dyszała wibrującym, smużystym powietrzem. Na jej porytej przez deszcze szarości odciskały się czarne trójlistki ptasich śladów. Polek siedział nad otwartą książką i patrzył w okno. Pan Maciejko opuszczał właśnie gościnne progi państwa Linsrumów. Od piątego kieliszka nie