wewnętrznego imperatywu. Jestem wprawdzie zdecydowanym racjonalistą, ale chętnie przyjmę to mistyczne usprawiedliwienie mojej wobec ciebie uległości. Przysuń się do mnie, o tak, i posłuchaj. Nie, nic się nie stało. Po prostu połaskotały mnie twoje włosy. Teraz już dobrze. Tylko proszę cię, nie zaśnij. Nawet gdyby cię moje opowiadanie cokolwiek nużyło.<br>Działo się to na początku roku 1926. Wiem, że dziewczęta w twoim wieku nie lubią takich zamierzchłych historii. Ale możesz być pewna, że i ciebie czas nie oszczędzi. Ani się obejrzysz, jak nasza dzisiejsza rozmowa stanie się odległym wspomnieniem z epoki dawno minionej. Nie zdajesz sobie sprawy, jak szybko biegną lata. Byłem