jednak właśnie Cyd, Faust i Antygona zaspakajają naszą potrzebę widzenia człowieka całkowitego, ten Cyd, który nie może siedzieć na sedesie, Faust, któremu nie wolno wobec Małgorzaty dostać czkawki, i Antygona, której nie mogą osaczać natrętne skojarzenia myśli i wspomnień. Nie zaspakajają nas natomiast ani Hela Bertz z Pożegnania jesieni, ani Edward Gide'owski i Hans Castorp, ani tłum innych postaci, tych cieni prześwietlonych złudnym blaskiem analizy. Do czego zmierzam. Chodzi mi o podkreślenie, jak wielką doniosłość w istnieniu człowieka posiada element świadomej selekcji i konstrukcji. Wydaje mi się, że nie można istnieć całym sobą. Trzeba wybierać, coś trzeba odrzucać, inne przyjmować. Przypowieść