cowieczornej skrytce za wzgórzami. Siadam na ławce, świeży wietrzyk chłodzi mi czoło. Zakładam nogę na nogę, rozpieram się niedbale i jestem z siebie dosyć zadowolony. Czasem jakoś się tak utrafi w niedbałą pozę, że to niespodziewanie daje życzliwe poczucie wyższości nad światem i otoczeniem i jest powodem zadowolenia z siebie.<br>- Ejże, gdzieżeś się podziewał? Szukałam cię całe popołudnie. - Janka niespodziewanie siadła obok mnie na ławce. Powiedziała do mnie "ty". Pomyliła się, czy chce to naumyślnie przeforsować? Nie. Widać z jej twarzy i zachowania, że wypadło to zupełnie naturalnie, że nie pamięta może nawet, że kiedykolwiek byliśmy na "pan". Obecność kobiety mówiącej