egzemplarze obcego pochodzenia, których sporo znajdowało się w rękach polskich żołnierzy. Związane są one z historią naszej wojskowości i uzbrojenia, ale wywodzą się z innego kulturowego podłoża i tradycji. Dlatego uważam za bardziej zasadne określenie ich jako szabel obcych w polskim ręku (i tak je właśnie traktuję w niniejszej pracy).<br>Etymologia polskiego określenia sięga odległych czasów. Polskie brzmienie nazwy tej broni, przeniesionej na terytorium Europy przez wschodnich koczowników, nie znajduje odpowiednika w żadnym z języków orientalnych. Po turecku brzmi ona kilidż, po persku szamszir-szemszir, po arabsku saif, po czerkiesku szaszka (od saszeko). W językach europejskich nazwa ta brzmi następująco: po