fantastyczne. A ten pałac był nasz?<br>- Owszem, ty się tam urodziłaś. <br>- I on jeszcze jest, stoi?<br>- Tak, ale należy do państwa. <br>- Ale zobaczyć go można?<br>- Myślę, że tak. <br>- Musisz mnie tam zawieźć. <br>- Dobrze. <br>Zjadły lody, potem Zuzanna odprowadziła Ewelinę do autobusu. Kiedy nadjechał, pocałowała ją. <br>- Jesteś moją prawdziwą ciocią - powiedziała. <br>Ewelina w zupełnie innym nastroju zasiadła do maszyny. W niedzielę Zuzia wcześnie rano przyjechała do niej z propozycją, żeby pojechały razem na konie. <br>- Ale... ja już zapomniałam... to tyle lat - broniła się Ewelina. <br>- To sobie przypomnisz. Wstawaj, ubieraj się, szkoda czasu. <br>- A która godzina?<br>- Siódma. <br>- Boże, wstawać o siódmej w niedzielę