nie mogąc ciągle przyjść do siebie. <br>Te same zielone oczy... Nie istnieją takie przypadkowe podobieństwa, to musiał być syn Andrzeja. Tylko... to przecież niemożliwe... <br>- Szuka pan Zuzanny?<br>- Tak - odrzekł lekko zaskoczony. <br>- Miał pan przyjechać rano. <br>- Uciekł mi pociąg. <br>- Jestem ciotką Zuzi. Nie ma jej w domu, ale niedługo wróci - powiedziała Ewelina. <br>Chłopak uśmiechnął się, a jej zakręciło się w głowie. Znała ten uśmiech na pamięć... Minęło tyle lat, a cierń w sercu pozostał. Andrzej potrafił czarować, opowiadać piękne bajki, które jednak z rzeczywistością mało miały wspólnego. Czy ten też jest taki sam? <br>- Powinienem się przedstawić - rzekł. - Nazywam się Andrzej Niewiarowski. <br>Wiem