ześrodkowanych w sposób harmonijny bądź destrukcyjny wokół jej doświadczenia cielesności. Docieranie do istoty kobiecości poprzez napięcia ról społecznych było charakterystyczne dla prozy dwudziestolecia międzywojennego (powieści Zofii Nałkowskiej, Marii Kuncewiczowej, Heleny Boguszewskiej). Obecnie problem osobowości kobiety w sieci ról społecznych oraz przymusów widzialnych i niewidzialnych stał się centralną kwestią prozy Izabeli Filipiak.<br> Autorka Absolutnej amnezji mówi o sobie, że lubi stan anarchii, nieustannej, twórczej zmiany. Wyrazem tego upodobania są nawet zmiany koloru włosów: <br>&lt;gap&gt;<br> To upodobanie pisarki do metamorfozy możemy odnaleźć w Absolutnej amnezji na wszystkich poziomach utworu. Po pierwsze na poziomie narracji, która jest tak skomplikowana i wielostylowa, że mogłaby być tematem