jako podejrzanego współpracownika stoczni), ale i nomenklatury stoczniowej, a także inwigilujących ich ubeków, milicjantów i żołnierzy. Są to relacje obejmujące całą prawie dekadę gdańską - od zajść w grudniu 1970 r. po zwycięstwo strajków sierpniowych w 1980 r., przy czym autor nie dba ani o ujęcie chronologiczno-kronikarskie, ani zbyt zindywidualizowane.<br>&lt;name type="tit"&gt;Frutti di mare&lt;/&gt; to jakby zwarty dokument psychologii zbiorowej z dekady wielkich doświadczeń. Od buntu ekonomicznego, kiedy robotnicy śpiewają Międzynarodówkę przed gmachem KW partii, który wkrótce spalą - do rozbudzenia solidarności i sformułowania programów ogólnonarodowych, które uświadamiają partyjnym negocjatorom, że "&lt;q&gt;nie ma żadnej szansy na rozbicie tego ruchu&lt;/&gt;". Ten proces przedstawiony jest za pomocą