to już pójdziesz do domu, prawda? <br><br>Adela wzięła karteczkę i skinęła głową. <br>Szła zgarbiona, ledwie powłócząc nogami. Od rana nic <br>nie jadła i była straszliwie zmęczona. A przy tym <br>wiedziała, że musi czekać cały tydzień: w powszedni <br>dzień nie mogła zostawić dzieci samych. <br><br>W izbie matka czekała już na nią. <br><br>- Gdzieś się włóczyła?! - krzyczała <br>już od progu. - Słyszał kto coś podobnego?! <br>Wyszła rano i wraca o tej porze! <br><br>Adela nie odpowiedziała. Siadła w milczeniu na ławce <br>i łykała pozostawione dla niej zimne kluski. Coś ją <br>jednak tak dławiło w gardle, że zdołała zjeść <br>zaledwie kilka. Nie patrząc na dzieci, które ją