osiemdziesiątych podskórnie toczy się spór o lata 1980-1981 - okres &lt;name type="org"&gt;"Solidarności"&lt;/&gt; i o stan wojenny. Literatura opozycyjna nie zmienia swej optyki, lecz przyciska pedał. Stan wojenny jest więc albo obrazem z "życia hordy" czyli epizodem z dziejów azjatyckiego kolosa (M. Nowakowski) albo epizodem w historii polskiej zdrady (J. M. Rymkiewicz). Gustaw Herling-Grudziński określa go jako "autoinwazję" na polecenie Moskwy w guście południowoamerykańskiego puczu junty wojskowej. W każdym wypadku jego konsekwencje rysują się katastroficznie. Jan Polkowski pisze o uroczystym końcu PRL: <br>&lt;q&gt;Burzliwe oklaski, długo nie milknące przeradzające się w owację. &lt;foreign lang="lat"&gt;Finis Poloniae&lt;/&gt;&lt;/&gt;.<br><br>W pogodnej atmosferze Rozmów polskich latem 1983, toczących się