ogółem wolnych współplemieńców. Wreszcie Johannes Schmitt w dysertacji, która początkowo zamierzona była jako replika na książkę M(ller-Mertensa, przeprowadził systematyczny przegląd informacji o ludziach wolnych (liberi, ingenui, franci) w źródłach karolińskich nie znajdując ani jednej wzmianki, o której można by twierdzić, że dotyczyła "wolnych królewskich". Kropkę nad "i" postawił H. K. Schulze, uznając K(nigsfreie za byt postulowany przez badaczy, ale nieobecny w źródłach i zapewne fikcyjny53. <br> Michael Borgolte ubolewał, że destrukcja teorii wolnych królewskich grozi mediewistyce regresem, gdyż stwarza pokusę powrotu do spójnych, urzekających logiką konstrukcji szkoły klasycznej54. Za tak wyrażoną obawą kryje się milczące, a przecież dyskusyjne założenie