się prawie nigdy, na dźwięk głosu matki biegła z wypiekami na twarzy i zalęknionym wzrokiem.<br>Jerzy to wszystko widział i nic nie rozumiał. Nie mógł pojąć, dlaczego nigdy nie zaprosiła go do sadu i dlaczego mówiła tak mało i tylko o rzeczach obojętnych.<br>Teraz właśnie słyszał z ogrodu radosny śmiech Hanusi biegającej za psami i widział, jak Zoja cichutko znikała w głębi domu.<br>"Widocznie ma taki charakter" - pomyślał chłopiec otwierając teczkę, ale nie uspokoiło go to przypuszczenie.<br>Wyrzucił książki i zeszyty na stół i już miał zamiar wyskoczyć przez okno do ojca, który przed domem skopywał grządki, kiedy spostrzegł na okładce