przystoi, że jakoby ją do nas, do natur i geniuszów naszych &lt;orig&gt;przymuskał&lt;/&gt;&lt;/&gt;" - pisał J. Ostrowski-Daneykowicz w &lt;name type="tit"&gt;Swadzie polskiej i łacińskiej&lt;/&gt;), skłaniała do pogardy dla obczyzny. Stanisław Cynarski w szkicu o sarmatyzmie przypomina, że właśnie w owym czasie ukuto zwięzłe "definicje" innych nacji, w rodzaju: "lekkomyślny" Francuz, "obłudny" Anglik, "prostacki" Holender czy "dumny i chytry" Hiszpan. Nawet wyjazdy zagraniczne, tak owocne dla polskiej kultury w odrodzeniu, przestały być w modzie. "&lt;q&gt;Zresztą peregrynanci ci rzadko dostrzegali osiągnięcia gospodarcze czy kulturalne w krajach zachodnich. Zazwyczaj wracali przekonani, że nie ma to jak polska szabla i pszenica&lt;/&gt;" - pisze Cynarski.<br>Uczyli się zatem przodkowie (na