tragizmu z elementami komicznymi w Marii Tudor.<br>Dzieje kontaktów Wiktora Hugo z teatrem to dzieje ustawicznych zmagań, zgody na kompromisy i gwałtownych protestów, walki na wszystkich frontach o swobodę twórcy: przeciw oporom aktorów, cenzorom, publiczności. Ustawicznie popadał w konflikty, czasem aż do granic sądowych procesów.<br>W końcu lat trzydziestych Wiktor Hugo był inspiratorem narodzin teatru Renaissance, który przez kilka lat wystawiał w Paryżu dramaty głównie romantyczne; jego własną sztukę, Ruy Blasa, grano na otwarcie. Nie zrezygnował jednak ze współpracy z Théâtre Français. Tam złożył ostatni dramat, stworzony dla teatru i ostatni, wystawiony za jego życia. Byli to Burgrafowie (1843). To dzieło