który jednostka musi sobie narzucić, dzisiaj zwłaszcza, gdy wobec potworności życia tak łatwo albo uciec od niego w sferę intelektualnych rozstrzygnięć, lub ślepo rzucić się w odmęt działania. Obie postawy, choćby reprezentowały w swoim zakresie najlepszą miarę, nie wydają mi się zdolne do stworzenia podstaw pod egzystencję zharmonizowaną i uporządkowaną. I gdy mówię "człowiek klasyczny" - myślę o człowieku, który dążyłby stale i wytrwale, aby postępować według praw swojego umysłu i aby własnym istnieniem potwierdzał te wartości, które w swoim umyśle i sercu za wartości uznał. Jestem głęboko przekonany, że najlepsza nawet myśl nie przywróci stosunkom ludzkim godności i właściwego szacunku, jeśli nie