jest czymś rzeczywistym i trwałym, nie tylko czystą modalnością historii. Cała trudność polega na tym, że nazywając je, nadajemy mu imię zapożyczone z języka danego okresu, z pojęć filozoficznych danemu okresowi właściwych. To, co u Zdziechowskiego było idealną cząstką duszy ludzkiej, tęskniącą do Boga, u należącego do następnej generacji Stanisława Ignacego Witkiewicza nosiło już nazwę Metafizycznego Poczucia Dziwności Istnienia i znajdowało wyładowanie nie w religii, ale w sztuce i dociekaniach ontologicznych. <br> Wspomniałem o możliwości zbliżenia się pokoleń na gruncie wspólnie przyjmowanych zasad. Dlatego staram się sięgnąć poza to, co w Zdziechowskim było chwilowe, co było naleciałością idealizmu niemieckiego, romantyków czy rosyjskich