pomocą autorytetu innego wybitnego pisarza świadczą o tym, że dla twórców renesansowych język nie był bynajmniej systemem gotowym i tworem spontanicznym, skoro w system ten można było i należało ingerować.<br>Górnicki umieścił w swym Dworzaninie polskim rozmowę o języku, która w samej trosce o sprawy językowe idzie tropem włoskiego oryginału Il Cortegiano Castiglionego, ale w szczegółowej problematyce jest konkretna i polska. Pisarz zdawał sobie sprawę z faktu, że język polski jego epoki dopiero się kształtuje, bolał więc nad tym, że w przekładzie nie mógł wyrazić wielu subtelności i musiał opuścić szereg terminów, głównie terminów abstrakcyjnych. Z jednej strony Górnicki odczuwał potrzebę