A kiedy nie przemawia, nie poucza, nie wypowiada złotych myśli, to płacze. Gdy nie wie, co ma odpowiedzieć, gdy pytanie o sens cierpienia czy śmierci najbliższych przyjaciół odbiera mu możliwość wygłaszania kazań, wtedy milknie, a z oczu urodziwego Piotra Adamczyka płyną łzy. Jak u Aloszki Karamazowa, gdy jego niedowierzający brat Iwan zadaje mu pytanie o sens cierpienia dzieci. Otoczenie Karola od początku dostrzega jego wielkość. Profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, zachęcając w 1939 roku młodzież do oporu, cytuje - a jakżeby inaczej - wiersz Karola Wojtyły. <br><br>Wiem, że się czepiam. W końcu w żywotach świętych nie szuka się prawdy o postaciach i historii ich zbiorowości