chwilę i już cała jestem w tym świetle, w tym cieple, we łzach. Płaczę cicho, bezgłośnie, szczęśliwie. <br>Czuję jego delikatne wargi na moich ustach. <br> Obudziłam się radosna i przerażona. Kocham Andrzeja! I chcę żyć! Zacznie się nowa męka. Muszę sama poważnie porozmawiać z lekarzem. Muszę wiedzieć, czy będę mogła żyć. <br>Jak będę mogła żyć. <br> Zośka...<br>Jakby mu dwie gwiazdy w tych ślepiach utonęły. Musiało się coś stać między nimi, bo i Ewa odmieniona. Uśmiecha się, krząta po domu, fotografię matki postawiła na dawnym miejscu, a na mnie patrzy jakoś tak... przepraszająco... Stało się. Koniec pieśni. Oni się kochają, a ja zostałam na