to, co niepotrzebne (biała płaszczyzna w drzeworycie), a pozostawiając kontur, który powlekano czarną lub ciemnoszarą farbą i odbijano, dociskając ściśle arkusz papieru. Po wyschnięciu odbitkę kolorowano, zazwyczaj posługując się patronem. Farbę kładziono cienką warstwą, tak aby pozostał widoczny ornament. Stosowano kolory: czerwony, żółty, oranż, zielenie i błękity w kilku odcieniach. Jaskrawe barwy cechują drzeworyty pochodzące już z XIX w. <br>Twórcy drzeworytów rekrutowali się z grupy rzemieślników parających się obróbką klocków drewna, związanych z cięciem liter dla drukarni, z ilustrowaniem książek, a także zajmujących się wyrobem kart do gry oraz wzorów na "szpalery" i "kołtryny", pełniące funkcję tapet naklejanych na ściany kościołów