bym chciała, żebyśmy mieli gwarka. Masz dużo czasu, będziesz z nim rozmawiał. Nauczy się śmiać od ciebie.<br>Zabraliśmy go do domu. Wiozłam go samochodem. Zdenerwowana, bo histerycznie boję się ptaków. Wspomnienie z dzieciństwa - nie dobity kogut biegający bez głowy - zostawiło ślad na całe życie. Każdy ptak budzi we mnie przerażenie. Jazda samochodem bardzo gwarka podnieciła. Całą drogę brzęczał jak butelki piwa wiezione w metalowych skrzynkach. Później cały tydzień: Kuba! Kuba! - wołał całymi dniami samego siebie. - Piwo! Piwo! - darł się jak opętany. Moja mama zmęczona tym krzykiem mówiła: - Daj mu piwa, bo zwariujemy. "Parzył" ciągle kawę w ekspresie i wydawał tysiące egzotycznych